PAUL VAN OSTAIJEN

(1896 Antwerpen - 1928 Miavoye-Anthée)

Paul van Ostaijen was dichter en prozaschrijver. Als overtuigd flamingant werd hij activist. Na de Eerste Wereldoorlog woonde hij enige tijd in Berlijn, waar hij overigens in een diepe geestelijke crisis terecht kwam. Terug in België opende hij in Brussel een kunstgalerie.

Ondanks dat hij jong overleed (aan de gevolgen van tbc) wordt hij beschouwd als één van de grootste Vlaamse dichters en theoretici van zijn tijd. Voor hem stond poëzie gelijk aan woordkunst. "Poëzie is niet: gedachte, geest, fraaie zinnen, is noch doctoraal, noch dada…", aldus een deel van een citaat van hem.

Van Ostaijens beginwerk toont een eigenwijs (Duits) expressionisme. Later werk laat invloeden van het dadaïsme en vroege surrealisme zien. Soms vormde zijn startpunt een uit enkele woorden bestaand grondthema, dat in de volgende regels telkens gevarieerd terugkeerde. Met deze werkwijze bereikte hij een overtuigend resultaat in Melopee (ééntonig gezang). Vanaf 1916 tot en met 1928 verschenen vijf dichtbundels van zijn hand. Zijn "zuivere lyriek" werd postuum uitgegeven als Nagelaten gedichten.