IDA G.M. GERHARDT

(1905 Gorcum - 1997 Warnsveld)

Ida Gerhardt studeerde Oude Talen in Leiden. Zij was werkzaam in het onderwijs. Gerhardt had onder meer de leiding over de gymnasiumafdeling van de vooruitstrevende De Werkplaats Kindergemeenschap van Kees Boeke.

Kenners rekenen haar tot de grootste Nederlandse dichteressen van de twintigste eeuw, zoals blijkt uit de vele belangrijke prijzen, die zij vanaf 1945 tot en met 1979 voor haar werk ontving, onder andere driemaal de Herman Gorterprijs, de Prijs voor Meesterschap van de Maatschappij der Nederlandse Letteren en als eerste Nederlandse dichteres de P.C. Hooftprijs en de Martinus Nijhoffprijs.

Gerhardt liet zich in haar gedichten vooral inspireren door haar ongelukkige jeugd, schijnheiligheid en het verloren gaan van het Nederlandse landschap. Zij schreef in een sobere taal, die meestal nuchter en verstandelijk aandoet, maar levend en levendig blijft door vleugjes humor, gevoel en fantasie. Later kreeg zij aanvallen van paranoia. Haar waandenkbeelden zijn ook in haar vroegere werk terug te vinden.

Zij bracht vanaf 1940 tot en met 1981 25 bundels uit, onder andere Kosmos (1940); Het Veerhuis (1945); De Hovenier (1961); Verzamelde Gedichten (1985) en De Adelaarsvarens (1988).